Siatki Geopatyczne Hartmana, Curry’ego, Peyré’a, Wittmanna, Benkera, Palmę’a

Siatki Geopatyczne Hartmana, Curry’ego, Peyré’a, Wittmanna, Benkera, Palmę’a

W radiestezji pojęcie siatki geopatycznej odnosi się do, regularnej sieci linii promieniowania energetycznego, które oplatają całą Ziemię i oddziaływują na organizmy żywe.  W miejscach, gdzie linie te się krzyżują (tzw. węzły geopatyczne), energia jest szczególnie intensywna i może wpływać negatywnie na zdrowie przy dłuższym przebywaniu.

Oficjalna nauka akademicka nie potrafi jeszcze wyjaśnić źródła tego zjawiska ani go zmierzyć, ale każdy praktykujący radiesteta wykrywa istnienie siatek, a negatywne efekty biologiczne mają niepodważalne udokumentowanie w życiu codziennym i badaniach radiestezyjnych. Najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie jest takie, że siatka i jej węzły to elementy fal stojących jakie oplatają  planetę i powstają na skutek jej opromieniowania ziemi przez promieniowanie kosmiczne i promieniowanie płynnego jądra planety.

Siatka powinna być zawsze sprawdzona przez radiestetę, ponieważ istnieją miejsca gdzie powstaje skrzyżowanie węzłów kilku siatek i takie miejsca są szczególnie niebezpieczne dla zdrowia.

Oddziaływanie siatek, jeśli jest taka potrzeba można całkowicie wytłumić w ramach prac radiestezyjnych. Jeśli węzły siatki nie występują w miejscach snu lub długotrwałej obecności (np. biurko) nie zaleca się neutralizacji siatki, która jest elementem naturalnego środowiska ziemi stosunkowo łatwym do uniknięcia. Ciekawostką jest,  że zwierzęta jeśli mogą i mają przestrzeń nigdy nie stworzą legowiska na węźle siaki unikając instynktownie miejsc napromieniowanych geopatycznie.

1. Siatka Hartmana

• Twórca koncepcji: dr Ernst Hartmann (Niemcy, lata 50. XX w.).

• Układ:

  • Linie przebiegają w kierunku północ–południe oraz wschód–zachód, tworząc prostokątne pola.

  • Odległości między liniami to średnio ok. 2,0 m w osi północ–południe i ok. 2,5 m w osi wschód–zachód (wartości orientacyjne, bo te się zmieniają o kilka procent w zależności od miejscowych warunków geologicznych, ale generalnie wstępuje na całym globie).

• Węzły Hartmana:

  • Miejsca przecięcia linii, gdzie promieniowanie jest najsilniejsze.

  • Długotrwały pobyt w takim punkcie (np. łóżko lub biurko ustawione w węźle) ma sprzyjać zmęczeniu, bólom głowy, a nawet poważniejszym dolegliwościom.

2. Siatka Curry’ego

• Twórca koncepcji: dr Manfred Curry (niemiecko-amerykański lekarz, lata 50.–60. XX w.).

• Układ:

  • Linie przebiegają ukośnie względem stron świata, mniej więcej pod kątem 45° do siatki Hartmana.

  • Tworzą romboidalny wzór o polach o wymiarach średnio 3,5 m × 3,5 m (wartości orientacyjne).

• Węzły Curry’ego:

  • Punkty przecięcia linii Curry’ego między sobą lub z liniami Hartmana są szczególnie niekorzystne miejsca energetyczne.

  • Obecność w tych punktach może pogłębiać działanie stresu geopatycznego.

3. Siatka Peyré’a

• Twórca koncepcji: francuski radiesteta Antoine Peyré.

• Układ: linie biegnące równolegle w kierunkach północ–południe oraz wschód–zachód, ale z większymi odstępami niż w siatce Hartmana (ok. 7–8 m).

• Charakterystyka:

  • Uznawana za „łagodniejszą” energetycznie od Hartmana, ale jej węzły mogą w połączeniu z innymi siatkami działać silniej.

  • Ma znaczenie przy lokalizacji dużych obiektów (domów, hal).

4. Siatka Wittmanna

• Twórca: radiesteta Wittmann (Niemcy).

• Układ: przypomina siatkę Hartmana, ale linie są grubsze i rzadsze — odległości między nimi mogą wynosić 16–18 m.

• Znaczenie:

  • Jest „wyższym poziomem” układu geopatycznego, rzadziej występującym.

  • Węzły Wittmanna uważane są za szczególnie obciążające w połączeniu z ciekami wodnymi.

5. Siatka Benkera (Benker-Kubensystem)

• Twórca: Anton Benker (Niemcy).

• Układ: tworzy trójwymiarową sieć sześcianów energetycznych o krawędzi ok. 10 m.

• Charakterystyka:

  • Sześciany naprzemiennie różnią się „ładunkiem” (pozytywnym lub negatywnym).

  • Negatywne „kostki” działają podobnie do silnych węzłów geopatycznych.

6. Siatka Palmę’a

• Twórca: skandynawski radiesteta Palmę.

• Układ: linie przebiegające ukośnie, podobnie jak Curry, ale o innych kątach i odległościach (ok. 6–7 m).

• Zastosowanie: rzadziej opisywana, często w kontekście wpływu na roślinność.